Πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα ήθελα να ζήσω τα γεγονότα του Πολυτεχνείου για να έχω μια πιο αντικειμενική άποψη για το τι πραγματικά συνέβη, πως ξεκίνησε, ποιοι το υποστήριξαν και ποιοι το χλεύασαν. Αν σήμερα ρωτήσεις, το 75% τουλάχιστον των ανθρώπων άνω των 50-55 ήταν μέσα ή δίπλα στο Πολυτεχνείο υποστηρίζοντας το με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Κατά τα γεγονότα της φετινής παρέλασης για την 28η Οκτώβρη τουλάχιστον στον κύκλο μου και σε πολλούς συνομηλικούς επικρατούσε η άποψη ότι καλώς έγιναν κάποιες παρεμβάσεις και διαμαρτυρίες προς τους πολιτικούς. Από την άλλη μιλώντας με μεγαλύτερους υπήρχε ο φόβος νέας χούντας. Σύμφωνα με τις αναμνήσεις τους η πολιτική αβεβαιότητα που επικρατούσε τότε οδήγησε στη Χούντα. Οι παρεμβάσεις και οι διαμαρτυρίες διατηρούσαν και όξυναν την πολιτική αστάθεια της χώρας που βρέθηκε έστω και για μια βδομάδα χωρίς πρωθυπουργό. Όταν εγώ επέμεινα ότι έχουμε Χούντα με το προσωπείο της δημοκρατίας έλαβα την αποστομοτική απάντηση, "Δεν ξέρεις τι σημαίνει Χούντα!".
Ομολογώ ότι δεν ξέρω. Παραδέχομαι ότι δεν την έχω ζήσει και γι'αυτό ενώ η κουβέντα σταμάτησε εκεί εγώ προσπάθησα τους επόμενους μήνες να ψάξω τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε:
Το Νοέμβρη του 1973 πρωτοακούστηκε το σύνθημα "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία". Το ίδιο ακούστηκε και φέτος όπως και τα τελευταία χρόνια όχι μόνο στην καθιερωμένη πορεία της 17 Νοέμβρη αλλά σε κάθε πορεία ή διαμαρτυρία.
Με το όρο
ψωμί φαντάζομαι ότι εννοούσαv τη δουλειά, το τρόπο και το μέσο για να μπορέσουν να ζήσουν. Το 1973 λοιπόν υπήρχε κατώτατος μισθός, συλλογική σύμβαση και το καθιερωμένο 8ωρο. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα από αυτά. Ο μισθός πέφτει συνέχεια χωρίς να εχει πάτο, οι συμβάσεις είναι πλέον στη δικαιοδοσία του κάθε εργοδότη και το 8ώρο έχει γίνει 9ωρο-10ωρο χωρίς πληρωμή. Η ανεργεία καλπάζει στο 16,5% και θα φτάσει μέχρι το 20% μέχρι το τέλος του έτους.
Με τον όρο παιδεία αναφερόντουσαν στα όνειρα τους να σπουδάσουν, να κάνουν αυτό που τους ευχαριστεί, να δημιουργήσουν. Ούτε σε αυτό τον τομέα έχουν αλλάξει πολλά. Οι υποδομές έχουν βελτιωθεί αλλά ουσιαστικά βγαίνουν από τα πανεπιστήμια πτυχιούχοι χωρίς δουλειά. Πτυχιούχοι γρανάζια των επιχειρηματιών που τις περισσότερες φορές δεν δουλεύουν πάνω σε αυτό που έχουν σπουδάσει.
Ελευθερία: Η μεγαλύτερη παγίδα είναι να νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι. Ακούμε για έλλειψη ελευθερίας επί των ημερών της χούντας. Εξορία, βασανιστήρια, απαγόρευση συγκεντρώσεων, διαταγές, απειλές και ο κατάλογος συνεχίται. Αλλά το γεγονός ότι τότε δεν είμαστε ελεύθεροι, δεν σημαίνει ότι είμαστε σήμερα. Αν συγκίνουμε και τη Χούντα με την κατοχή ή με περιόδους πολέμου θα δούμε ότι και επί Χούντας ήμασταν ελεύθεροι. Πρέπει να σταματήσουμε να συγκρίνουμε με το χειρότερο. Δεν πρέπει να κάνουμε εκπτώσεις σε βασικές ιδέες.
Αλλά και πάλι, πολιτικοί εξόριστοι δεν υπάρχουν στις μέρες μας. Υπάρχουν όμως οικονομικοί. Μεγάλο ποσοστό της νεολαίας μετακομίζει στο εξωτερικό για να μπορέσει να επιβιώσει. Στις μέρες μας προσπαθούμε να επιβιώσουμε, όχι να ζήσουμε.
Ναι, δεν υπαρχει δίωξη κομμουνιστών στις μέρες μας, υπάρχει όμως δίωξη ανθρώπων με διαφορετικές ιδέες, ανθρώπων που προσπαθούν να αλλάξουν το σύστημα είτε αυτό είναι για καλό είτε όχι, θα το δείξει η ιστορία. Το θέμα είναι ότι στις μέρες μας ,με μοντέρνες εφαρμογές χούντας αυτοί οι άνθρωποι διώκονται. Αυτοί οι ίδιοι είναι που θα έμπαιναν πρώτοι στο νέο Πολυτεχνείο.
Βασανιστήρια και συλλήψεις σίγουρα δεν έχουμε στον ίδιο βαθμό. Από αυτά που έχω ακούσει τουλάχιστον, γιατί δεν μπορώ να έχω δική μου άποψη, το ξύλο που έπεφτε στα κρατητήρια δεν μπορεί να συγκιθεί με τις συνθήκες που επικρατούν τώρα. Παρ'όλα αυτά το ξύλο που πέφτει τα τελευταία χρόνια στις πορείες και η βιαιότητα των αστυνομικών δεν μπορούν να συγκριθούν με άλλες δημοκρατικές χωρές. Πιο πολύ ταιριάζουν σε τριτοκοσμικές χώρες με δικτατορικά καθεστώτα.
Όπως είπα και πριν δεν πρέπει να συγκρίνουμε με το χειρότερο. Αν η γενιά του Πολυτεχνείου φοβόταν ότι η Ελλάδα, θα χρεοκοπούσε, θα έπεφτε σε πληρη ακυβερνησία, θα έμπαινε σε πόλεμο με την πτώση της δικτατορίας πιθανόν να μην είχε μπει ποτέ. Το ότι ονομάστηκε αυτή η περίοδος Χούντα δεν σημαίνει ότι κάθε Χούντα έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά.
Σκεφτείτε κάποια πράγματα που συμβαίνουν στη χώρα μας και αναρωτηθείτε αν αυτά θα συνεβαιναν σε ένα δημοκρατικό ή σε ένα διεφθαρμένο δικτατορικό κράτος.
-Μας κυβερνάει το 40% του 70% που ψηφίζει. Μας κυβερνάει μόνο το 28% περίπου. Εγώ νόμιζα ότι η δημοκρατία χρειάζεται 51% για κάποια απόφαση.
-Μπαίνουμε στο Ευρώ χωρίς δημοψήφισμα. Αποφασίσαμε;
-Μπαίνει το ΔΝΤ χωρίς καμία ενημέρωση στον ελληνικό λαό. Ο λαός "ψήφισε" το "λεφτά υπάρχουν", όχι το "λεφτά υπάρχουν αν σας τα κόψουμε".
-Δεν κατηγορείται κανείς για τα σκάνδαλα.
-Αφήνετε ο Ψωμιάδης ελεύθερος, επειδή ο ανακριτής δεν είχε υπόνοια ότι μπορεί να φύγει από τη χώρα(!!!!!!)
- Έχουμε πρωθυπουργό που δεν ψηφίσαμε.
- Ο Κουλούρης και ο κάθε βουλευτής δικαιούται να περναέι κόκκινα και να βρίζει τους αστυνομικούς χωρίς να φοβάται μην κατηγορηθεί ή μπει φυλακή. Αν φερόμουνα εγώ έτσι τι θα είχε γίνει; Ο πατέρας ενός φίλου μου αναγκάστηκε να εγκαταλήψει τη Βενεζουέλα επειδή τράκαρε συγγενή μέλους τη φασιστικής τότε κυβέρνησης. Πόσο κοντινά ακούγονται τώρα αυτά;
- Ο Καραμανλής που συμμετείχε σε σωρεία σκανδάλων κάνει μπάνια στο εξοχικό του έχοντας εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών. Ο ψιλικατζής της γειτονιάς που πούλησε "μαύρα" τσιγάρα εκτελεί τριετή καθειρξη. Η ισότητα εξάλλου είναι το φόρτε της δημοκρατίας μας.
- Σε πόσα δημοκρατικά κράτη σε αναγκάζουν να πας στρατό;
Αυτά συνέβησαν μέσα στο τελευταίο εξάμηνο. Όπως καταλαβαίνεται αυτή η λίστα μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα. Πάρα πολύ!
