Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κωλοφάρα από τους νεοέλληνες. Όλοι απ' τη Μανωλάδα καταγόμαστε

Δεν με αφορά αν θυμώσεις κι αν με απειλήσεις μπουζουκόκαβλε φασίστα νεοέλληνα. Που έχεις κάνει τη χώρα μου να αντανακλά το βρώμικο χνώτο από τα σαπισμένα δόντια σου κι εμένα εξόριστο. Εσύ γιόρτασες προκαταβολικά το Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα. Πυροβολώντας στο ψαχνό 200 εξαθλιωμένους Μπαγκλαντεσιανούς που ήθελαν τα δεδουλευμένα τους για να τρως φραουλίτσες.
 
Καταλαβαίνεις; Όχι δεν καταλαβαίνεις. Ένα γεγονός που σε όποια χώρα αν συνέβαινε, θα ήταν πρωτοσέλιδο. Θα έπεφταν κεφάλια. Είδα τις σημερινές εφημερίδες. Μόνο δύο το είχαν κύριο πρωτοσέλιδο. Οι υπόλοιπες στα ψιλά. Σκέψου τώρα πως θα το χειριζόντουσαν οι πουτάνες της ενημέρωσής σου, αν συνέβαινε το αντίθετο. Αν κάποιοι Μπαγκλαντεσιανοί είχαν πυροβολήσει στο ψαχνό 200 Έλληνες. Εθνική ντροπή και δικαίωση της Χρυσής Αυγής. Λίγο πριν το Πάσχα. Με τα media να θεωρούν πιο σημαντικό θέμα τα κατασκευασμένα χαράτσια και τις δηλώσεις των τραβεστί πολιτικών. Σου είναι αρκετό τώρα να καταλάβεις τι ψηφίζεις; Τι υποστηρίζεις; Σε τι είσαι συνένοχος;
Ναι, ας μας κάνουν λιώμα όχι μόνο οι τρόικες, αλλά ο οποιοσδήποτε. Μας αξίζει. Επηρμένα αρχίδια με γούνα δολοφονημένης αλεπούς είμαστε εδώ και δεκαετίες. Κι αυτό πληρώνεται. Με στρατόπεδα συγκέντρωσης λαθρομεταναστών, αυτών τουλάχιστον που δεν μας κάθονται να τους πηδήξουμε τσάμπα. Και στη Γερμανία, όταν αποκαλύφτηκαν οι θηριωδίες του Άουσβιτς, αυτό λέγανε οι γείτονες: "Μα δεν φανταζόμασταν τι συνέβη". Όλη η νεοελληνική οικονομία, το θαύμα (?) της και η κατάρρευση της, εκεί βασίστηκε. Στη συνενοχή μπάτσων και αρχόντων.

"Εικόνες που προκαλούν ντροπή" λένε τα τσόλια των ειδήσεων. Όχι. Εικόνες που προκαλούν οργή. Σε ένα κράτος, που δημοσιεύει άμεσα φωτογραφίες από δούλες πόρνες με HIV, αλλά δυσκολεύεται να δημοσιεύσει φωτογραφίες των δολοφόνων στη Νέα Μανωλάδα. Προφανώς επειδή δεν αποκαλούν δημόσιο κίνδυνο για τους Έλληνες.

Λες και κανείς δεν ήξερε, χρόνια τώρα, τι εθνικότητας είναι οι πουτάνες που πληρώνουμε 10 ευρώ για να τις ξεφτιλίσουμε στο πήδημα. Λες και κανείς δεν ξέρει τόσα χρόνια τι εθνικότητας είναι αυτοί που μας αδειάζουν τους βόθρους και μας μαζεύουν τα βιολογικά οπωροκηπευτικά για να έχουμε καλά την υγειά μας. Με το ένα δέκατο των χρημάτων που εμείς, ως περήφανοι Έλληνες, συνεχίζουμε να πληρώνουμε για να πιούμε μια βότκα σε ένα κωλόμπαρο.

Η βία φέρνει βία. Και ειλικρινά στο λέω, ακόμα και τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο στον κόσμο, δηλαδή τη μάνα μου, αν αύριο κάποιος λαθρομετανάστης τη σφάξει για να τη ληστέψει, δεν μπορώ να τον κατηγορήσω. Θα θελήσω να τον εκδικηθώ, να τον δολοφονήσω, αλλά θα σταματήσω. Γιατί η μάνα μου ήταν αυτή που με έμαθε να σέβομαι την ανάγκη του άλλου για φαΐ και αξιοπρέπεια. Το θυμό του απέναντι στον εξευτελισμό που του δείχνουμε ακόμα και με τη φυματική μας, ανταλλακτική φιλανθρωπία.. Η μάνα μου μέ έμαθε να αγαπάω τον άνθρωπο, ακόμα και στη χειρότερη εκδοχή της φύσης του και να τη δικαιολογώ. Ειδικά αν αυτή τη χειρότερη εκδοχή, την προκάλεσα εγώ με τη ναρκωμένη συνενοχή μου, σε ένα ανθρωποφαγικό σύστημα με Θεό το χρήμα και σφαχτό για θυσία τον άνθρωπο.

Η μάνα μου με έμαθε ότι ο χριστιανισμός, στον πυρήνα της φιλοσοφίας του, είναι αδελφικός με την ιδεολογία (δε μιλάω για την εφαρμογή) του κομμουνισμού. Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλές δικαιολογίες. Λίγο πριν το Πάσχα που θα γιορτάσεις τη θυσία του Θεανθρώπου για τη δική σου σωτηρία. Αξιοπρεπής και αδιάφορος απέναντι στη θυσία όλων όσων σου παρέχουν την επίπλαστη ευημερία σου. Αδιάφορος απέναντι στον μετανάστη και τον διαφορετικό από σένα, όσο δεν έχεις κέρδος να τον χρησιμοποιείς. Κι αγκαλιά με μια κολόνα του Παρθενώνα, που θα σου συνιστούσα ειλικρινά, να τη βάλεις στον κώλο σου. Όπως χώνεις τη σούβλα στο αρνί, μπας και αποκτήσεις ανθρώπινη γεύση. Όταν θα έρθει η ώρα να σε φάνε. Με γαρνιτούρα φραουλίτσες από τη Νέα Μανωλάδα, ποτισμένες αίμα που έχυσες. Καλό μου Πάσχα μικρό μου σφαχτό. Δε φταίω εγώ αν προτίμησες να βελάζεις ενώ μπορούσες να μιλήσεις.

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

Νυχτώνει νωρίς

Κι ας έγραφε εκείνος εκεί ο ποιητής που λεγόταν Γιάννης Ρίτσος (και έλπιζε πως ο 20ός αιώνας ο λαμπαδηφόρος και λαμπαδιασμένος 20ός αιώνας είναι η τελευταία "προ Ανθρώπου Εκατονταετία") τα παρακάτω: 
"Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη. Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη". 
Άντε τώρα να εξηγήσεις "τι εννοεί ο ποιητής" στο 8χρονο παιδάκι κάποιας μακρινής Αλεξανδρούπολης (όχι χιλιομετρικά, αλλά μακρινής σαν τοπόσημο ενός ετερότοπου φρίκης και ταυτόχρονα φρικαλέα κοντινού) που πιάστηκε με τα κεριά στο χέρι. Τα είχε πάρει από την εκκλησία, όπως είπε το ίδιο, για να μπορέσει να διαβάσει για το σχολείο. "Δεν έχουμε στο σπίτι ρεύμα", είπε, "μας το έκοψαν και δεν μπορώ να διαβάσω, γιατί νυχτώνει νωρίς"

Νυχτώνει νωρίς ακόμα. Και νυχτώνει βαθιά, πουλάκι μου. Κι ας έγραφε εκείνος εκεί ο ποιητής που λεγόταν Γιάννης Ρίτσος, πως "Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα / κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει". Τώρα το παιδί κοιμάται και ξυπνάει μέσα στον πόλεμο. Το παιδί κοιμάται και ξυπνάει μέσα στο πηχτό σκοτάδι της απελπισίας που το έχουν καταδικάσει τα πολιτικά κατακάθια τού σήμερα, αυτός ο φασιστικός εσμός που έχει επικαθήσει στην ήδη καθημαγμένη καθημερινότητα σαν κακόηθες μελάνωμα, αυτοί οι μελανοχίτωνες της αριθμητικής και του ίδιου κέρδους, αυτά τα τέρατα από τους Φαήλους Κρανιδιώτηδες και τους Χρύσανθους Λαζαρίδηδες μέχρι τους θιασώτες μιας πυώδους "αγάπης", όπως ο μητροπολίτης Αμβρόσιος. Και ενδιαμέσως όλος ο αχνός της κόλασης που αναδύεται από τις φαιότατες γραβάτες μιας τρικομματικής (και τριτοκοσμικής) κυβέρνησης μαζί το έμεσμα που ονομάζεται Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. 
Αυτά τα τέσσερα αφηνιασμένα άλογα της καταστροφής που ποδοπατούν ό,τι βρίσκεται στο διάβα τους. Άλλωστε (και γι' αυτό μίλησα για φαιότατες γραβάτες) μην ξεχνάμε ότι ένας από τους πιο περίπλοκους κόμπους της γραβάτας, ονομάζεται "τέσσερα άλογα" επειδή μιμείται τον κόμπο που χρησιμοποιούσαν οι αμαξάδες για να δένουν τα γκέμια στα αριστοκρατικά τέθριππα. Κάτι θα ξέρουν επ' αυτού τα φαιδρά αποπλύματα τύπου Κεδίκογλου και οι