Πίσω στο 1974, κάποιος έγραφε για μια «Παρασκευή»...που
έγινε «μέρα κακή»...και κάποια Μαρία που ζούσε με μια «συμμορία» και όχι με
κάποια ‘κομπανία’...
Αναμφίβολα, η λογοκρισία είναι μεγάλο πλήγμα κατά της
δημοκρατίας, αλλά όχι μεγαλύτερο από εκείνο της «αφασίας», είτε αυτή είναι προσωπική,
έιτε συλλογική, κοινωνική.
Ακόμη και έαν καταστάσεις δικτατορίας όντως δεν ζούμε, οι
καταστάσεις δεν είναι τόσο καλύτερες ή τουλάχιστον τέτοιες που να δικαιλογούν
την απουσία αντίδρασης (οποιασδήποτε μορφής).
Πόσο ευφικτή είναι όμως αυτή η αντίδραση άραγε..? Και αν
είναι εφικτή, έχει χώρο να προβληθεί και να σταθεί σήμερα??
Γιατί πιθανόν κάποια άλλα "μαλαματένια λόγια" να γράφονται
σήμερα, αλλά αντί να λογοκρίνονται...να περιθωριοποιούνται.
Γιατί πιθανόν μια εξέγερση κόσμου, να
μετατρέπεται/ μεταφράζεται σε «πλιάτσικο».
Γιατί πιθανόν μια πορεία, να μετατρέπεται/ μεταφράζεται σε
ένα ακόμα τηλεοπτικό επεισόδιο σε επανάληψη.
Γιατί πιθανόν η έννοια του συμβιβασμού εγίνε συνώνυμη με
εκείνη του ρεαλισμού.
Γιατί πιθανόν η έννοια της καριέρας έγινε συνώνυμη με τα
όνειρα.
Γιατί πιθανόν είναι πραγματικά δύσκολο να μείνεις έξω από
όλο αυτο...
Ίσως μια αρχή είναι η σκέψη και η ανησυχία για κάτι άλλο...Μια ανησυχία
που η έκφραση της μπορεί αν όχι να κινητοποιήσει, τουλάχιστον να προβληματίσει.
«Και αν δεν είσαι σαν και εμένα αλήτης...μην
σκιαχτείς...Τουλάχιστον, μίλα να χαρείς»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου