Το μήνυμα του Τσακνή στην Παπαχρήστου

Αν και το άρθρο δεν με εκφράζει απόλυτα αφού η Βούλα δεν φαίνεται να έχει καταλάβει το λάθος της, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση του θέματος. Σε μια κοινωνία που βράζει και είναι έτοιμη να εκραγεί είναι αστείο να ασχολούμαστε με τις δηλώσεις μιας αθλήτριας. Ο αποκλεισμός της θα ήταν θεμιτός αν το Ολυμπιακό πνεύμα το οποίο όλοι διατυμπανίζουν ήταν η πηγή των αγώνων και όχι ένας μανδύας που περικλύει την οικονομική και διαφημιστική καμπανιά των τριών εβδομάδων που ακολουθεί.

Το πιο λυπηρό από όλα είναι ότι η Παπαχρήστου βρήκε υποστηρικτές όχι μόνο για τη δήλωση της αλλά και για τον αποκλεισμό της. Η αδιαφορία μας και η υποστήριξη μας σε τέτοια συμβάντα θα γυρίσει μπούμερανγκ κάποια στιγμή. Η ΕΟΕ δεν έπρεπε να την αποκλείσει έπρεπε όμως να της δώσει την ευκαιρία να απολογηθεί στην Ελληνίδα κολυμβήτρια Νέρι Νιανγκουάρα.

Ακολουθεί το άρθρο του Δ. Τσακνή:

Βούλα, παιδί μου!

Επίτρεψέ μου αρχικά, αυτή την προσφώνηση, γιατί ηλικιακά και μόνο θα μπορούσες να ήσουν. Ο δεύτερος γιος μου άλλωστε, γυμναστής και αθλητής ανήκει κι αυτός στην ΑΕΚ όπως κι εσύ. Εσύ στο τριπλούν, εκείνος στο Handball.

Ξέρω επομένως, από πρώτο χέρι και τους κόπους και τον ιδρώτα και τις στερήσεις και την αυτοπειθαρχία, που επιτάσσει τρόπον τινά, ο λεγόμενος επαγγελματικός αθλητισμός.

Καμαρώνω για τις νίκες σας και συμπάσχω με τις λεγόμενες αποτυχίες ή ήττες σας. Μα πάνω απ' όλα, σας βλέπω σαν παιδιά μου. Όλους σας. Τι ωραίος αυτός ο συναγωνισμός, (το πρώτο συνθετικό της λέξης, δίνει μέγιστη σημασία στο δεύτερο, τον αγώνα-αν με εννοείς) τι ωραία η επιβράβευση των κόπων και τι μεγαλείο η προσπάθεια για υπέρβαση των ατομικών σας ορίων.

Είναι σα να σε ξέρω. Ακούω τον Αναστάση (το γιο μου) να μού λέει «κατέβασα ρολά σήμερα πατέρα» (τερματοφύλακας γαρ) και είναι σαν να ακούω να λες στο δικό σου, «πάτησα τέλεια στο πρώτο μου βήμα μπαμπά.»

Να γυρίζεις στο σπίτι «φορτωμένη» με τον προπονητή σου και να μη μιλιέσαι, ή να έχεις να διηγηθείς κάτι καινούριο απ' την έτσι κι αλλιώς κοπιαστική σου μέρα.

Όπως γνωρίζω καλά, και την ανάγκη σου να αποφορτιστείς με το αγόρι ή τους φίλους σου. Μετρημένη όμως πάντα, γιατί αύριο, θα πάρεις τον αθλητικό σάκο σου και θα πρέπει στις 8 να είσαι εκεί, όπως κάθε μέρα. Να γυρίσεις, να συμμαζέψεις τα κομμάτια σου, να λύσεις τις όποιες εκκρεμότητές σου, γιατί και το απόγευμα σε περιμένει η δεύτερη προπόνηση.

Τα ξέρω σού λέω...

Θα σου πω και κάτι άλλο. Η πολιτική μου τοποθέτηση είναι δηλωμένη και γνωστή. Ανήκω στην Αριστερά, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Καταλαβαίνεις λοιπόν, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται, πως τις ίδιες πολιτικές πεποιθήσεις, προσπαθώ να εμπνεύσω στα τέσσερα παιδιά μου. Ο τρόπος της ζωής μου και η καθημερινή μου συμπεριφορά θα τους πείσει όμως, κι όχι τα λόγια και οι θεωρίες.

Πολλές φορές, σ' αυτό το άγιο και λυτρωτικό μεσημεριανό τραπέζι, ακούγονται τα νέα της μέρας του καθένα και συνήθως τα μικρότερα, έχουν να διηγηθούν ένα αστείο ή ένα ανέκδοτο απ' το σχολείο. Κι οι μεγάλοι δεν πάνε πίσω. Δεν ξέρω γιατί, το υποθέτω μάλλον, όταν πρόκειται για «μαύρα» ή ρατσιστικά ανέκδοτα, ζητούν άδεια! Πάντα τη δίνω βέβαια, για να υπάρξει αφορμή για κουβέντα εκ των υστέρων και άλλα τα «εγκρίνουμε» ως έξυπνα και άλλα, απλώς ως χαζά.

Να φανταστείς, αυτό που ανάρτησες στο face book, το είχα ακούσει μια μέρα πριν. Κάποιοι γέλασαν, κάποιοι όχι. Δεν έχει σημασία. Όταν ήσουν πιο μικρή,. τα «μαύρα» ανέκδοτα με τη μικρή Ελενίτσα που πεθαίνει, έδιναν κι έπαιρναν. Με τον Αλβανό επίσης...

Παιδί είσαι και κάτι που σού φάνηκε έξυπνο, να το μοιραστείς θέλησες με τους φίλους σου στο φατσοβιβλίο. Κι από δω ξεκινάει το πρόβλημα. Στα μάτια πολλών, υποκριτών ή μη, που ξεπλένουν την ανεπάρκειά τους στη διαπαιδαγώγηση τη νέας γενιάς, παύεις να είσαι ένα νέο έως και αφελές (με την πιο καλή έννοια του όρου) κορίτσι. Γίνεσαι πρέσβειρα του ελληνικού αθλητισμού, γίνεσαι πολιτικό πρόσωπο, γίνεσαι τάχα ο ταχυδρόμος μιας ανεπίδοτης επιστολής στους απανταχού λακέδες των διοργανωτών, των έτσι κι αλλιώς εμπορευματοποιημένων Ολυμπιακών αγώνων. Στην πυρά λοιπόν. Μ' αυτόν τον τρόπο οι ιεροεξεταστές ξεπλένουν τις αμαρτίες τους και κοιμούνται ήσυχοι, μια και έπραξαν το καθήκον τους...

Ποιοι; Αυτοί οι ίδιοι που εξαπολύουν καθημερινά πογκρόμ διώξεων και συλλήψεων αδιακρίτως; Αυτοί που φτιάχνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης για να μαντρώσουν την ανθρώπινη δυστυχία; Αυτοί που ανέχονται τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα των αλλοδαπών και καλλιεργούν το μίσος στη διαφορετικότητα; Έτσι είναι μάτια μου.

Ακόμα- ακόμα και στην περίπτωση που υιοθετούσες αυτό το με ή χωρίς εισαγωγικά αστείο, πάλι δεν φταις εσύ. Αυτοί που φταίνε μετατρέπονται σε εισαγγελείς για να αποσείσουν από πάνω τους τον εγκληματικό ρόλο της στρεβλής διαπαιδαγώγησης των αθλητών σε όλους τους τομείς: «Φα' την», «σκίσε την αράπισσα», «λιώσε τη σχιστομάτα». Τα ξέρεις...

Ζήτησες συγγνώμη. Εμένα με έπεισες. Δεν ξέρω κι ούτε με νοιάζει να μου δείξεις την πολιτική σου ταυτότητα. Δέχτηκες πως έκανες μια αστοχία, πως επέδειξες αφέλεια, άγνοια. Δεν είσαι πολιτικό πρόσωπο, παιδί είσαι. Δικό μου παιδί, δικό μας.

Πήρες το μάθημα: Άλλο μια ιδιωτική κουβέντα κι άλλο μια δημόσια δήλωση. Μετράνε αλλιώς. Έτσι είναι. Υποψιάζομαι όμως πως δεν το εννοούσες. Έλα όμως που κάποιοι θέλουν να κρυφτούν πίσω σου και να πουλήσουν εκ του ασφαλούς, τάχα δημοκρατικές ευαισθησίες, τάχα καθωσπρεπισμό και τάχα Ολυμπιακό πνεύμα...

Να συνεχίσεις με πείσμα και αγάπη σ' αυτό που κάνεις. Παραδέχτηκες το λάθος σου, ενώ κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να εγκληματούν σε βάρος ενός ολόκληρου λαού με τις πιο ρατσιστικές ταξικές επιθέσεις.

Ένας πατέρας ονόματι

Διονύσης Τσακνής

Ολυμπιακοί Αγώνες και πολιτική

Από την αναβίωσή τους, ακόμα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες συνδέθηκαν άρρηκτα με την πολιτική και τα περιστατικά που το αποδεικνύουν είναι πολλά. Από τους πρώτους της Αθήνας το 1896, μέχρι τους τελευταίους του Πεκίνου το 2008, οι πολιτικοί φρόντισαν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, άλλοτε θετικό και άλλοτε όχι. Η πολιτική είχε πάντα τη δική της θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αν και όλοι ισχυρίζονται πως η πολιτική πρέπει να μένει έξω από τον αθλητισμό, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ειδικά αν η αναφορά περιοριστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τη σημαντικότερη παγκόσμια αθλητική διοργάνωση, γίνεται σαφές πως οι πολιτικοί πάντα έπαιζαν σημαντικό ρόλο. Αρχής γενομένης από τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 1896.

Αθήνα, 1896

Το κόστος της διοργάνωσης των πρώτων Ολυμπιακών ήταν απαγορευτικό, κάτι που ανάγκασε τον διάδοχο Κωνσταντίνο να ηγηθεί της οργανωτικής επιτροπής και με δωρεές να συγκεντρώσει το ποσό των 330.000 δραχμών. Ο προϋπολογισμός, όμως, έκανε λόγο για περισσότερα από 3.700.000 δραχμές, κάτι που σήμαινε πως ο στόχος ήταν ακόμα μακριά.

Τελικά και με την παρέμβαση του Κωνσταντίνου, ο Γεώργιος Αβέρωφ συνέβαλε στην ανακατασκευή του Παναθηναϊκού Σταδίου, δωρίζοντας, στην ουσία, 920.000 δραχμές.

Παρίσι, 1900

Κατά γενική ομολογία, η οργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων του Παρισιού ήταν η χειρότερη όλων των εποχών. Οι Γάλλοι πολιτικοί ηγέτες φρόντισαν να συμπεριλάβουν τους αγώνες στην Διεθνή Έκθεση που γινόταν κάθε χρόνο στη γαλλική πρωτεύουσα, οδηγώντας τους στην εμπορευματοποίηση, μόλις τέσσερα χρόνια μετά την αναβίωσή τους.

Η Χρυσή Αυγή επιτίθεται σε κουνούπια του Νείλου

Επιχειρήσεις «εκκαθάρισης» ενάντια στο ξενόφερτο ισλαμικό κουνούπι, που αλλοιώνει το αίμα των Ελλήνων και παίρνει τη δουλειά από τα ελληνικά «λεβεντοκούνουπα», έχει ξεκινήσει στις γειτονιές της Αθήνας η Χρυσή Αυγή.

 

Μια από τις ομάδες της Χρυσαυγίτικης αντικουνουπικής περιφρούρησης, εν δράσει (Digital Artwork: Μάκης Ανασιάδης)

Αποφασισμένος να μην αφήσει τα κουνούπια που μπήκαν λαθραία στη χώρα μας «για να την βρωμίσουν και να την οδηγήσουν στην παρακμή», δήλωσε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, ο πρόεδρος Νίκος Μιχαλολιάκος, κηρύσσοντας την έναρξη μιας ακόμα κοινωνικής προσφοράς των μελών του κόμματός του.

Στη συνέχεια, ομάδες «κρούσης», από Χρυσαυγίτες που είχαν εφοδιαστεί με τις ειδικές ηλεκτρικές μυγοσκοτώστρες και με σύνθημα «Autan ή Επι Τας» στις μπλούζες, άρχισαν να περιπολούν στις γειτονιές έτοιμοι να εξολοθρεύσουν όσα περισσότερα κουνούπια του Δυτικού Νείλου, έβρισκαν, ενώ παράλληλα άλειφαν με αντικουνουπικό όποιον Έλληνα συναντούσαν (αφού πρώτα τσέκαραν την ταυτότητα).

Κατά τη διάρκεια της χθεσινής ημέρας πάντως, δεκάδες κουνούπια πιάστηκαν κι ελέγχθηκαν, ενώ μεγάλη υπήρξε και η συμμετοχή των πολιτών στον εντοπισμό και την εξολόθρευση των αιγυπτιακών «Μουσουλμανοκούνουπων», που σύμφωνα με τις οδηγίες, ξεχωρίζουν κυρίως την άρνησή τους να τσιμπήσουν ομόθρησκους τους μετανάστες καθώς και από το χαρακτηριστικό αραβόφωνο «ζζζζζζ» που διαβάζεται ανάποδα.

(Σημείωση: Το κείμενο αυτό αποτελεί προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Καταναλώστε το υπεύθυνα)

 

Πηγή: protagon.gr

El Tio Samara

Δεν το πίστευα ποτέ πως θα έφτανε η ώρα
να γενώ πρωθυπουργός σε μια χρεωμένη χώρα,
την Ελλάδα του ευρώ που κυλά στην κατηφόρα.

Άνοιξη πολιτική ήταν πάντα ο σκοπός μου,
μα είναι δύσκολη δουλειά, έχω Γολγοθά εμπρός μου,
ο Γιωργάκης να 'ναι καλά (ο παλιός συγκάτοικός μου)

Στο μνημόνιο αρχικά αντιδρούσα με μανία.
Πολεμούσα ηρωικά της Ευρώπης τη Μαφία.
Μα το γύρισα μετά, γιατί μ'έδειρε η Γεωργία.
Νοσηλεύτηκα στο ΚΑΤ-είχα πάθει αμνησία,
κι από τότε λέω "ναι" σ' ό,τι πει η Γερμανία.

Όταν είδα το ΠΑΣΟΚ να το τρώει η μαρμάγκα
είπα: "είναι πια δική μου η καρέκλα με τα φράγκα!
ο λαός θα με ψηφίσει κι όλοι θα με λένε μάγκα!"

Είμαι ήρωας εγώ, η ζωή μου θα σας πείσει:
Μετανάστες, Σκοπιανό, Μητσοτάκη έχω επιζήσει.
Αντωνάκη δαγκωτό για να βγείτε απ'την κρίση!

Μα 30 τοις εκατό δε μου φτάνει ούτε για πλάκα.
Τρέχω σφαίρα στο Χοντρό να του κάνω λίγη τράκα,
και κυβέρνηση σου φτιάχνω φτερομπάμ και τσάκα-τσάκα.
Αδιόρθωτε λαέ πιάστηκες ξανά στη φάκα!
Μ'έκανες πρωθυπουργό!!! Gracias Έλληνα Μαλάκα!!!!

Mουσική: Los Cuates de Sinaloa
Διασκεύη, Στίχοι: The Lemurians

Ο τρόμος στο βλέμμα τους

Τι πανικός κι αυτός! Οι «φουσκωτοί» της Χρυσής Αυγής ζητούσαν χθες από γυναικόπεδα και ηλικιωμένους να τους... προστατεύσουν από το αντιφασιστικό συλλαλητήριο στη Νίκαια. Κι επειδή τα γυναικόπαιδα δεν ήρθαν στο ραντεβού, την προστασία των χρυσαυγιτών ανέλαβε γι' ακόμη μια φορά η ελληνική αστυνομία. Ο τρόμος στο βλέμμα τους, ανεκτίμητος.

Το κάλεσμα της Χρυσής Αυγής κατά τη διάρκεια του αντιφασιστικού συλλαλητηρίου στη Νίκαια έσταζε κρύο ιδρώτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία αράδα: «Πρέπει να είμαστε ΟΛΟΙ εκεί γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι [...] να διασφαλίσουμε τη δημόσια και ιδωτική περιουσία που θα γίνει στόχος των αναρχομπολσεβίκων».

Θα μπορούσε να είναι επιφυλίδα σε κάποια ναυαρχίδα του ελληνικού Τύπου ή άρθρο γνώμης σε μια από τις ιστοσελίδες που ζητούν σε τακτά χρονικά διαστήματα την κατάλυση του συντάγματος για την προάσπιση του νεοφιλελευθερισμού. Ήταν όμως η αγωνιώδης κραυγή της Χ.Α για βοήθεια. Οι «φουσκωτοί» ζητούσαν από γυναικόπεδα και ηλικιωμένους να τους προστατεύσουν. Και επειδή τα γυναικόπαιδα δεν ήρθαν στο ραντεβού, την προστασία ανέλαβαν ισχυρότατες δυνάμεις των ΜΑΤ και της ομάδας ΔΙΑΣ, που κινούνταν από νωρίς στην περιοχή.

«Πού ήταν όλες αυτές οι αστυνομικές δυνάμεις όταν οι χρυσαυγίτες απειλούσαν να διώξουν τους νόμιμους καταστηματάρχες από την περιοχή;» αναρωτιόταν λίγο αργότερα ο πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας, Τζαβέντ Ασλάμ, μιλώντας σε ένα πλήθος εκατοντάδων Ελλήνων και μεταναστών.

Οι δημοσιογράφοι που καλύψαμε την τεράστια, για τα δεδομένα της Νίκαιας, αντιφασιστική εκδήλωση νοιώθαμε τον πανικό της Χρυσής Αυγής να πλανάται στον αέρα. Φώναζαν τα γνωστά τους συνθήματα αλλά δεν άφηναν τους φωτογράφους να τους πλησιάσουν ούτε σε απόσταση δυο τετραγώνων. Τα όρια του κόσμου τους ήταν τα όρια των διμοιριών των ΜΑΤ που είχαν παραταχθεί για να τους προστατεύουν.

Και να θες να αντιδράσεις...

Πίσω στο 1974, κάποιος έγραφε για μια «Παρασκευή»...που έγινε «μέρα κακή»...και κάποια Μαρία που ζούσε με μια «συμμορία» και όχι με κάποια ‘κομπανία’...

Αναμφίβολα, η λογοκρισία είναι μεγάλο πλήγμα κατά της δημοκρατίας, αλλά όχι μεγαλύτερο από εκείνο της «αφασίας», είτε αυτή είναι προσωπική, έιτε συλλογική, κοινωνική.

Ακόμη και έαν καταστάσεις δικτατορίας όντως δεν ζούμε, οι καταστάσεις δεν είναι τόσο καλύτερες ή τουλάχιστον τέτοιες που να δικαιλογούν την απουσία αντίδρασης (οποιασδήποτε μορφής).

Πόσο ευφικτή είναι όμως αυτή η αντίδραση άραγε..? Και αν είναι εφικτή, έχει χώρο να προβληθεί και να σταθεί σήμερα??

Γιατί πιθανόν κάποια άλλα "μαλαματένια λόγια" να γράφονται σήμερα, αλλά αντί να λογοκρίνονται...να περιθωριοποιούνται.

Γιατί πιθανόν μια εξέγερση κόσμου, να μετατρέπεται/ μεταφράζεται σε «πλιάτσικο».

Γιατί πιθανόν μια πορεία, να μετατρέπεται/ μεταφράζεται σε ένα ακόμα τηλεοπτικό επεισόδιο σε επανάληψη.

Γιατί πιθανόν η έννοια του συμβιβασμού εγίνε συνώνυμη με εκείνη του ρεαλισμού.

Γιατί πιθανόν η έννοια της καριέρας έγινε συνώνυμη με τα όνειρα.

Γιατί πιθανόν είναι πραγματικά δύσκολο να μείνεις έξω από όλο αυτο...

Ίσως μια αρχή είναι η σκέψη και η ανησυχία για κάτι άλλο...Μια ανησυχία που η έκφραση της μπορεί αν όχι να κινητοποιήσει, τουλάχιστον να προβληματίσει.

«Και αν δεν είσαι σαν και εμένα αλήτης...μην σκιαχτείς...Τουλάχιστον, μίλα να χαρείς»

Υ.Γ. Λιγότερο από 30 χρόνια μετά, ο ίδιος άνθρωπος «πάσχει» από πρόβλημα υγείας, καρδιακής κυκλοφορίας...