Μπορεί η Ελλάδα να είναι ανταγωνιστική εκτός ευρωζώνης;

Η άποψη λένε είναι σαν την… κωλοτρυπίδα, όλοι έχουν από μία. Έτσι, τις τελευταίες μέρες το διαδίκτυο έχει κατακλυστεί από εικασίες, απόψεις, θεωρίες συνωμοσίας, φίλους και πολέμιους και των δύο πλευρών (σχετικά μονόπλευρα αυτή τη φορά) κοκ. Η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση έχει ζορίσει επικίνδυνα, ο κλοιός στενέυει γύρω από το λαό και ακόμα το βαρέλι δε δείχνει να έχει πάτο. Φυσικά, ανάμεσα σε όλους έχω κι εγώ μια άποψη, την οποία θα προσπαθήσω να χτίσω σε αυτό το κείμενο.

Αυτό που με προβληματίζει έντονα, είναι ο φανατισμός των δύο πλευρών. Από τη μία οι τεχνοκράτες, υπέρμαχοι (ηθελημένα ή μη) του καπιταλιστικού συστήματος “απειλούν” ότι πιθανή έξοδος από την Ευρωζώνη θα οδηγήσει στη χρεωκοπία της χώρας, επιστροφή σε μια πολύ αδύναμη δραχμή και θα καταστήσει τη χώρα μας “ακόμα φτωχότερο συγγενή” της Ευρώπης. Από την άλλη, αριστεριστές και λοιποί “επαναστάτες” απαιτούν την απομάκρυνση της τρόικας και την επακόλουθη απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά των ευρωπαίων δυναστών. Και οι δύο μιλούν για φτώχια και αύξηση της εγκληματικότητας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι ψύχραιμες, αντικειμενικές απόψεις εκλίπουν και είναι δύσκολο να αναδυθούν σε αυτό το χαμό.

Η ερώτηση που έθεσα στον εαυτό μου και θα ήθελα να θέσω σε όλους είναι τι θα έκανε ο καθένας από μας αν είχε την εξουσία να αποφασίσει τι θα γίνει. Θα αναλάμβανε κανείς την ιστορική ευθύνη να αποσύρει τη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Θα αναλάμβανε κανείς να διαχειριστεί τις ραγδαίες εξελίξεις μιας τέτοιας απόφασης; Από την άλλη, θα μπορούσε κανείς να επιβάλλει κι άλλους όρους στον ήδη καταπονημένο ελληνικό λαό; Θα έμπηγε κανείς το μαχαίρι στο κόκκαλο να κυνηγήσει αυτούς που “τα’φαγαν για τα καλά”;

Η ερώτηση θα μπορούσε να είναι: Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα εκτός ευρωζώνης; Και αν απαντήσουμε αυτή την ερώτηση, είναι αυτή η Ελλάδα που μας ικανοποιεί; Η άποψη μου, λοιπόν, επι τούτου, δε θα μπορούσε να είναι “άσπρο ή μαύρο”. Σε κανένα από τα παραπάνω ερωτήματα δεν υπάρχει απλή απάντηση, ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Μια Ελλάδα εκτός ευρωζωνης θα μπορούσε με σωστή διαχείριση (από τους υψηλά ιστάμενους) να έχει πολύ καλά έσοδα από γεωργία, κτηνοτροφία και τουρισμό. Οι τουρίστες θα έλκονταν από το αδύναμο νόμισμα και η εισροή συναλλάγματος θα ήταν μια ανακούφιση για τη χρεωκοπημένη χώρα. Οι γεωργοί και οι κτηνοτρόφοι θα έπρεπε να αποφασίσουν να δουλέψουν σκληρά, και χωρίς τις επιχορηγήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης να διανείμουν το προϊόν τους σε χαμηλές τιμές εντός και, ίσως, εκτός, χώρας. Ο κόσμος θα μετανιώσει για την αλόγιστη σπατάλη των ευρωπαϊκών πακέτων των τελευταίων χρόνων. Θα ακολουθήσει μια περίοδος ισχνών αγελάδων, αλλά με σωστή πολιτική βούληση και σωστή διαχείριση των πόρων, η χώρα θα καταφέρει να ορθοποδήσει και να παρέχει μια πολύ καλή ποιότητα ζωής στους κατοίκους της.

Εδώ, κατ’εμέ, τελείωνουν αυτά που μπορεί να πετύχει η χώρα μόνη της. Θεωρώ εξαιρέτικα δύσκολο, αν όχι απίθανο, να καταφέρει να ακολουθήσει σε επίπεδα τεχνολογίας, έρευνας και ανάπτυξης την υπόλοιπη Ευρώπη, την Αμερική και την Κίνα. Θα βρίσκεται διαρκώς δέκα χρόνια πίσω. Τα ικανά ελληνικά μυαλά θα απορροφώνται  από τα μεγάλα ευρωπαικά και αμερικάνικα πανεπιστήμια και εταιρείες. Η χώρα, ουσιαστικά, δε θα συμμετέχει στην πρόοδο της παγκόσμιας επιστήμης και της γνώσης.

Αυτά είναι τα τινά, όπως εγώ τα αντιλαμβάνομαι και τα εκτιμώ. Κλείνοντας, όντας απασχολούμενος στον τομέα της επιστήμης, πιστεύω ότι η χώρα δεν πρέπει απαραίτητα να βγει από την ευρωζώνη. Νομίζω ότι οφείλουμε να παλέψουμε ενάντια σε δυνάστες τύπου Μέρκελ, Σαρκοζί από μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και, σε συνασπισμό, με τις υπόλοιπες χώρες που καταρρέουν από το αποδεδειγμένα ασταθές καπιταλιστικό σύστημα να δημιουργήσουμε μια Ευρωπαική Πραγματική Ένωση με κύριο στόχο, όχι την αύξηση του παγκόσμιου πλούτου, αλλά την πρόοδο, τη γνώση και την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Αυτό, φυσικά, απαιτεί σωστή πολιτική βούληση και πράξη με κύριο εκφραστή της τον ελληνικό λαό. Μπορούμε να το έχουμε;

Το άρθρο μας το έστειλε ο χρήστης bionikos.