Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

Τροφή για σκέψη…

Είναι σημαντικό, ειδικά στις μέρες που ζούμε, να μπορούμε να αναπτύσσουμε ή καλύτερα να εξελίξουμε στο βαθμό που ο καθένας το κρίνει απαραίτητο την κριτική μας ικανότητα για το πως και από ποια οπτική βλέπουμε τα πράγματα…

Σίγουρα όλοι μας βρισκόμαστε σε παρέες όπου συζητήσεις δίνουν και παίρνουν για κάθε λογής θέματα… Ειδικά τα ‘καυτά’ (χρεωκοπία, σενάρια συνωμοσίας, πολιτικά, αθλητικά, ιδεολογικά και τα dvd  της Τζούλιας) προσωπικά έχω παρατηρήσει ο,τι σπάνια δημιουργείται σε κάποιον που συμμετέχει, η ανάγκη να ακούσει πραγματικά την άλλη/διαφορετική προφανώς άποψη, να την κατανοήσει και να βγάλει μετά τα συμπεράσματα του.. Οι αρχαίοι υμών πρόγονοι θεωρούσαν αρετή την υπομονή και στις συζητήσεις θεωρούνταν δεδομένο ο,τι υπάρχει ένα υπόβαθρο στην κουβέντα άρα ο καθένας δεν μίλαγε λέγοντας τις ασυναρτησίες του.. Μ’έχει προβληματίσει πολύ το πόσος χρόνος σπαταλιέται σε μια κουβέντα έως ότου καταλάβουμε οι συμμετέχοντες το πρόβλημα και την ουσία της συζήτησης που πρόκειται να αναλυθεί.. Επίσης, είναι πολύ εύκολο να μιλάμε και κρίνοντας την άλλη άποψη να μπαίνουμε στο τρυπάκι  ”καλά αυτά τα έλεγα στα 18 μου, έχει πολλά να μάθει ακόμα,αφού έχω διαβάσει τόσα βιβλία σίγουρα ισχύει αυτό που λέω” κλπ γραφικά -κομπλεξικά που κατεβάζει ο νους μας πάνω εκεί που ετοιμαζόμαστε να πούμε τη γνώμη μας..
Δεν χρειάζεται να μπαίνουμε σε τέτοιες καταστάσεις γιατί έτσι, όσες συζητήσεις και να κάνεις δεν πρόκειται ποτέ να πάρεις έστω και μια σημαντική πληροφορία από τον άλλον που ίσως να έιναι πραγματικά ενδιαφέρουσα.. Είναι τεράστιο να μπορέσεις να φτάσεις σε ένα τέτοιο σημείο που χωρίς κόμπλεξ,ανασφάλειες και εγωισμούς να ακούς μια άποψη και να αφήσεις να σε αλλάξει σε οποιονδήποτε βαθμό ή επίπεδο επιθυμείς..
Κουβεντιάζοντας και συζητώντας με κόσμο αναθεωρούμε πολλά δεδομένα του μυαλού μας και αυτό μπορεί να γίνει ένα μέσον για να εξελιχθεί  ο πνευματικός μας κόσμος και άρα ο ίδιος μας ο εαυτός.. Ίσως έτσι σταματήσουμε να ασχολούμαστε με ένα κάρο μαλακίες από ανούσια μηνύματα και ανάγκες που έχουνε προκύψει στην καθημερινότητα μας όπως ακατάσχετη κατανάλωση αγαθών, ποιόν αρραβωνιάζεται τελικά η Μακρυπούλια και τις δέκα σημαντικές στιγμές στη ζωή του Γ. Πάριου… Μπορεί να καταφέρουμε τελικά να μην κοιμόμαστε και ξυπνάμε με άγχη και σκέψεις (που σχετίζονται κατά 80% με πάρε-δώσε χρημάτων) αλλά ανθρώπινα και σε πιο φυσιολογικό βαθμό.
ΥΓ: Μια ωραία άποψη που άκουσα πρόσφατα είναι το να σταματήσουμε επιτέλους να περιμένουμε να μας αλλάξουνε τη ζωή άλλοι.. αν δεν γίνουμε εμείς ικανοί να το καταφέρουμε,δεν θα μπορέσει κανένας ( μετά σκέφτηκα οτι την είχα σκεφτεί και εγώ στο λύκειο, απλά δεν την έλεγα..{!} )

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου